Guido Guidi

Veramente

Guido Guidi (1941, Cesena, Noord-Oost Italië) wilde oorspronkelijk architect of schilder worden, maar gedurende zijn opleiding aan de Universiteit van Venetië begon hij zich gaandeweg voor fotografie te interesseren. Vanaf het midden van de jaren zestig ging hij zich volkomen aan de fotografie wijden. Guidi richt zijn camera op een geheel eigen wijze op de stedelijke architectuur, industriële landschappen en de bebouwing tussen de grote steden in. Zijn benadering is poëtisch, zorgvuldig, beschrijvend misschien. Met zijn foto’s genereerde hij een rijk visueel archief van het landschap van Italië, zowel het natuurlijke landschap als het landschap dat door de mens werd gecreëerd. In 2013 won Guido Guidi de prestigieuze PixSea Award, hetgeen een internationale doorbraak betekende.

Eerste retrospectief

Fotografie staat voor Guido Guidi gelijk aan een manier van leven, het verlengstuk van zijn blik. Tijdens de beginjaren van zijn carrière beoefende Guidi zwart-wit fotografie en maakte hij series die werden beïnvloed door de conceptuele kunst uit dat tijdperk. In de jaren tachtig en negentig van de twintigste eeuw begon hij een grootformaat camera te gebruiken en verlegde hij zijn focus naar de landschapsfotografie. Het werd een keerpunt in zijn carrière waarbij hij zijn aandacht ging richten op een vernieuwende manier van fotograferen van de omgeving. Diezelfde interesse kenmerkte het werk van zijn tijdgenoten – onder wie Luigi Ghirri, Mario Cresci en Olivo Barbieri – die evenals Guidi geïnspireerd waren geraakt door het werk van Walker Evans en de Amerikaanse fotografie uit decennia daarvoor.  ‘Veramente’ is een retrospectief van de veertigjarige carrière van deze toonaangevende Italiaanse fotograaf. Guidi’s experimentele zwart-wit foto’s uit de jaren zeventig worden getoond naast de kleurenseries die emblematisch zijn geworden voor zijn werk, zoals ‘In between cities’, ‘A new map of Italy’ of ‘Preganziol’.

Architectuur en fotografie

De jonge Guido Guidi studeerde aan de in 1926 opgerichte IUAV (Università di Venezia)

– een instituut gespecialiseerd op het gebied van architectuur en vormgeving – en volgde daarna de Corso Superiore di Disegno Industriale de Venise. Hij kreeg les van gerenommeerde architecten, onder wie Carlo Scarpa en Luigi Veronesi, die een grote invloed op zijn werk zouden hebben.
Als fotograaf van de stedelijke omgeving concentreerde Guidi zich op de veranderingen in het hedendaagse landschap. Hij wilde juist het onbekende Italië vastleggen, het leven in de marge van de Italiaanse cultuur, in de periferie van de steden, in een grensgebied dat zich onttrok aan bestaande beschrijvingen en waar de beeldtaal opnieuw uitgevonden moest worden. Zonder de last van een vaststaande perceptie, zonder een voorgeschreven iconografie, ontwikkelde Guido Guidi op deze manier een geheel eigen visie op de omgeving. Hij kijkt alsof hij ‘aan de zijkant, of in de schaduw van zijn onderwerp staat’, zoals Marta Dahó schrijft in de gelijknamige catalogus bij deze expositie.

Aanvankelijk fotografeerde Guidi vooral zijn persoonlijke omgeving: Emilia-Romagna, Ravenna en Porto Marghera, het industrieterrein bij Venetië. Maar vanaf 1993 ondernam hij met de architect Marco Venturi een rondreis door Europa, om de uitbreiding van de Europese Unie en de nieuwe stedelijke gebieden te documenteren. Gedurende drie reizen van twee weken reden ze over het wegennet van Sint-Petersburg tot Fisterra in Spanje. Deze reis leidde in 2003 tot de publicatie van In between cities. Un itinerario attraverso L’Europa 1993-1996. In deze serie foto’s – waarvan een deel  in de tentoonstelling is opgenomen – herkent men Guidi’s interesse voor het marginale: de gefragmenteerde en minimale aspecten van een landschap die voortdurend in beweging is.

De intrinsieke verhouding van Guido Guidi tot de architectuur doet zich voelen in veel van zijn fotografie, zoals in de serie foto’s die hij maakte van het grafmonument Tomba Brion. Het werd tussen 1970 en 1978 gebouwd door architect Carlo Scarpa, die Guidi ook les gaf in fotografie. Guidi fotografeerde dit monument gedurende vele jaren, op verschillende momenten tijdens de dag en in het jaar, zodat hij de verhouding tussen de tijd en de ruimte – en de uitgangspunten van het gebouw zelf – met de camera kon onderzoeken.

Een oeuvre in boeken

Buiten Italië is het oeuvre van Guido Guidi nog steeds vrij onbekend. Zijn boeken zijn echter zeer gezocht en vormen onderdeel van de tentoonstelling. Onder de belangrijkste titels zijn Varianti (1995) – waarin de beginjaren van de fotograaf worden uitgelicht – en de monografie A New Map of Italy (2011). Uit beide is een aantal foto’s in de tentoonstelling opgenomen. Guidi fotografeert bij uitstek niet de bekende vakantiebestemmingen van Italië, maar juist alternatieve, ‘gewone’ plekken. Hij concentreert zich op de dagelijkse realiteit en schuwt stereotype folkloristische of cultuurhistorische onderwerpen. Op deze wijze is Guido Guidi erin geslaagd een geheel eigen, magnifiek oeuvre te laten ontstaan, dat voor velen toonaangevend is geworden.

Catalogus

Bij de tentoonstelling verscheen de catalogus Veramente met een introductie van de samensteller van de tentoonstelling Agnès Sire en een artikel van fotohistorica Marta Dahó.

Guido Guidi, Veramente / teksten van Agnès Sire en Marta Dahó / uitgeverij MACK / 172 pag. / € 45,- / isbn 978 190 794660 8

Eveneens bij MACK verscheen Preganziol, (1983). De originele serie foto’s die dertig jaar geleden werd gemaakt in een verlaten tuinhuis in Preganziol als een onderzoek van licht, tijd en omgeving – is ook in de tentoonstelling opgenomen.

De tentoonstelling ‘Veramente’ kwam tot stand in samenwerking met Fondation Henri Cartier Bresson, Parijs (FR) en Museo d’Arte della città di Ravenna (IT).