Dana Lixenberg

Imperial Courts, 1993–2015

Dana Lixenberg

Dee Dee with her son Emir, 2013. Imperial Courts, 1993–2015 © Dana Lixenberg

Tish's Baby Shower, 2008. Imperial Courts, 1993–2015 © Dana Lixenberg

De tentoonstelling Imperial Courts, 1993–2015 in Huis Marseille toont voor het eerst het complete werk dat fotografe Dana Lixenberg de afgelopen 22 jaar maakte in de gelijknamige buurt in Los Angeles. In fotografie, video en audio geeft Lixenberg een intieme kijk in het dagelijks leven van deze beladen wijk en zijn bewoners.

In het kader van een grootscheeps sociale-woningbouwproject werden in 1944 eengezinswoningen gebouwd in Watts, een wijk in South Central Los Angeles. In de jaren vijftig werden hier voornamelijk zwarte Amerikanen uit de zuidelijke staten gehuisvest. Al snel werden Imperial Courts en de wijken eromheen een zwarte getto. In 1965 vonden er de beruchte Watts-rassenrellen plaats als uiting van sociale misstanden. Ook in 1992 braken er rellen uit, dit keer na de vrijspraak van vier politieagenten die terechtstonden voor het mishandelen van Rodney King. Tegelijkertijd waren de straten het bloedige strijdtoneel van de oorlog tussen de gangs ‘de Crips’ en ‘de Bloods’, totdat ze in 1993 een wapenstilstand sloten.

‘You want to put some niggas on display? Hahaha’, dat was de reactie van Tony Bogard, leider van de PJ Watts Crips-bende, toen Dana Lixenberg hem in 1993 voor het eerst ontmoette, op het hoogtepunt van de raciale spanningen in Los Angeles. Behalve de media begaf niemand zich in South Central L.A. en al helemaal niet in de ‘projects’. Lixenberg werd er aanvankelijk argwanend ontvangen. De gemeenschap had genoeg van alle media-aandacht en de bijbehorende negatieve clichés. Lixenberg bleef echter aanhouden en kreeg uiteindelijk de goedkeuring van Tony Bogard, die later een grote rol zou spelen in de totstandkoming van de wapenstilstand tussen de Crips en de Bloods. In de maand die volgde won Lixenberg langzamerhand het vertrouwen van de bewoners van Imperial Courts.

Ze portretteerde hen met een groot formaat camera (4×5”) op statief, in zwart-wit en bij natuurlijk licht. Ze plaatste haar modellen bewust voor een neutrale achtergrond in plaats van op plekken die beladen zijn met betekenis, zoals muren vol graffiti, en hield verwijzingen naar de bendecultuur buiten beeld. Zo ontstond volgens George Pitts, hoofdredacteur van het tijdschrift Vibe, waarin het werk in 1993 voor het eerst werd gepubliceerd, ‘a moving yet shrewdly quiet range of pictures which afforded her subjects the pleasure of being themselves as compelling individuals […] despite their monolithic emotionally reserved surfaces, her casts of subjects surge throughout this dazzling series with a collective cool and an unfussy sense of elegance that imbues these men, women and children with quiet fire and vivid sense of style and self.’ Tony Bogard was de laatste die Lixenberg in die eerste periode in 1993 fotografeerde. Hij werd in 1994 doodgeschoten.

Lixenberg hield contact met de gemeenschap. Tussen 2008 en 2015 vervolgde ze haar werk in Imperial Courts. Naast de individuele portretten maakte ze nu ook groepsportretten en omgevingsbeelden. Ook maakte ze voor het eerst audio- en video-opnamen, een nieuwe ontwikkeling in haar kunstenaarschap. De gefilmde scènes zijn observerend en verstild. Ze tonen de mensen, hun omgeving en dagelijkse gebeurtenissen in de buurt. Door die alledaagsheid hebben de scènes iets licht absurds en roepen ze een gevoel van vervreemding op. Tegelijkertijd voelt de kijker subtiel de spanning die in een buurt als deze altijd op de achtergrond aanwezig is.

Imperial Courts is het kernproject in Lixenbergs oeuvre en leven. ‘After twenty two years, I have reached a point where I just can’t imagine not being here, not having Imperial Courts in my life, not knowing the people I’ve met here over the years,’ schrijft de fotografe in het nawoord van het bijbehorende boek.

Tentoonstelling
De tentoonstelling Imperial Courts, 1993-2015 laat het indrukwekkende resultaat van dit levenswerk zien. Op bariet gedrukt – deels in monumentaal formaat – wordt een selectie van 50 portretten getoond. Een video-installatie op drie schermen dompelt de bezoeker gedurende 70 minuten onder in de gemeenschap. Daarnaast zijn in een geluidsinstallatie de reacties van Imperial Courts-bewoners op Lixenbergs werk te horen.

Boek
Tegelijk met de tentoonstelling verschijnt het boek Imperial Courts, 1993-2015, vormgegeven door Roger Willems en uitgegeven door Roma Publications. Het boek staat op de shortlist voor de Photobook of the Year Award van Paris Photo en Aperture Foundation. Taal: Engels, 296 p., zwart-wit, 24×31 cm, paperback. ISBN 9789491843426.

Webdocumentaire
In samenwerking met documentairemaker Eefje Blankevoort en interactive designer Sara Kolster maakte Lixenberg de webdocumentaire Imperial Courts. Deze is geselecteerd voor het IDFA Doclab en zal op donderdag 18 november tijdens het International Documentary Film Festival Amsterdam (IDFA) in première gaan. www.imperialcourtsproject.com

Dana Lixenberg
Dana Lixenberg (1964, Amsterdam) leeft en werkt in New York en Amsterdam. Ze studeerde fotografie aan de London College of Printing (1984–1986) en aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam (1987–1989). Ze verwierf internationale faam met haar werk voor bladen zoals Newsweek, Vibe, New York Times Magazine, The New Yorker en Rolling Stone. Lixenberg streeft langlopende projecten na, met een focus op individuen en gemeenschappen aan de rand van de samenleving. Ze publiceerde onder andere de boeken Jeffersonville, Indiana (2005), The Last Days of Shishmaref (2008), Set Amsterdam (2011) en De Burgemeester/The Mayor (2011). Haar werk is alom tentoongesteld en is opgenomen in zowel nationale als internationale collecties over de hele wereld.

Met werk uit onze collectie van

Dana Lixenberg